100 سال پيش دود قهوهاي رنگي آسمان بسياري از شهرهاي آمريكا را پوشاند و درياچه اري رو به نابودي ميرفت. خوب به ياد دارم موقعي كه در دبيرستان تحصيل ميكردم، ما را دستهجمعي به خانه جورج واشنگتن در شهر مونت ورنون (ايالت ويرجينيا) بردند. كنار رود پوتوماك تابلوي هشداردهندهاي به اين مضمون ديده ميشد: «هر نوع تماس با آب رودخانه، براي تندرستي زيانآور است.»
اوايل دهه 1970 كه دانشجوي دانشكده بودم، مقالههايي به قلم كارشناسان مطالعه ميكردم كه در آنها به صراحت ذكر شده بود ما انسانها، زيستكره (زيستسپهر) را آلوده ميسازيم، ذخاير و منابعمان دارد تمام ميشود و طولي نميكشد كه بر اثر آلودگي، زندگي ما به پايان ميرسد و از اين رو آينده تيره و تاري در پيش رو داريم.
حال كه بيش از 40 سال از آن زمان گذشته و روي هم رفته اوضاع زيستمحيطي نهتنها به وخامت نگراييده، بلكه بهبود هم يافته است. شكي نيست كه آلودگي همچنان به قوت خود باقي است، ولي هوا بسيار پاكتر از قبل است. از سال 1975 به بعد، از مقدار دياكسيدگوگرد حدود 50 درصد، منواكسيدكربن تقريبا 60 درصد، دود، دوده و ساير ذرات معلق در هوا نزديك به 25 درصد كاسته شده است. كيفيت آب نيز بهبود يافته و آن تابلوي هشداردهنده را هم از كنار رود پوتوماك برداشتهاند
بقیه در ادامه مطلب . . .